Hoi, ik ben Madame Sjalot!
Natuurlijk heet ik niet echt Madame Sjalot, maar Charlotte. Als kind vond ik het altijd hilarisch dat de uien “sjalotjes” heten, alsof ze naar mij waren vernoemd. Aangezien ik tijdens mijn studie jarenlang oppaste, werd ook toen de naam Sjalot weer van stal gehaald: simpelweg omdat je mijn naam enigszins verhaspeld zo eenvoudig uitspreekt.
Toen ik een blog begon, wist ik dan ook al gauw dat ik van Sjalot mijn geuzennaam moest maken. Dit werd algauw, via madame jeanette (je weet wel, die kneiterhete peper) Madame Sjalot.
Dus zie hier, zo is mijn blognaam ontstaan!
Mijn achtergrond
Al van jongs af aan ben ik gek op alles wat met eten te maken heeft. Een groot onderdeel daarvan was proeven: altijd alles proeven. Ik was voor mijn ouders een engel in het restaurant, omdat ik gewoon altijd mee wilde en alles at. Al liet ik wel duidelijk en eerlijk merken wat ik van het eten vond….
Dit is nooit voorbijgegaan. Ik begon algauw met koken en leerde veel van mijn vader met zijn culinaire achtergrond. Zo stond ik als achtjarige al te snijden met mijn eigen Japanse Global koksmes en wilde ik graag de Lady Chef of the Year Award winnen, als eerste Nederlandse, vrouwelijke chef. Daarnaast oefende ik dagelijks om tv-chef worden!
Zodra ik oud genoeg was begon ik te werken in de horeca. Ik heb zoveel verschillende dingen gedaan dat dat te veel is om hier te noemen maar ik wil er één ervaring uitpikken: Op mijn zestiende ging ik werken in een geweldige zaak in Groningen, waar vooral met veel liefde voor verschillende regionale producten werd gekookt. Ik leerde daar van alles over deze producten én over de mediterrane keuken. Ik kreeg de kans om alle facetten van het bedrijf te leren. Het allermooiste was dat ik zelfstandig kookworkshops mocht geven!
Daardoor leerde ik hoe leuk ik de combinatie van laagdrempelig leren, mensen vertellen over de achtergronden van koken en het entertainen van mensen vond. En dat allemaal terwijl ik bezig was met proeven, bereiden en mooie, biologische producten!
Na het afronden van de middelbare school ging ik Geschiedenis en Journalistiek studeren. Op deze site zul je hier vele aspecten van terugzien. Ik schrijf bijvoorbeeld graag over de historische achtergrond van producten en gerechten. Nadat ik cum laude afstudeerde aan de Rijksuniversiteit Groningen en ik mijn ouders heb geholpen met het opzetten van hun cateringbedrijf De Smaeckmakers, begon het bij mij weer te kriebelen. Zodoende begon ik te fantaseren over een blog en ontdekte ik een enorm plezier in schrijven, fotograferen en zoals altijd: koken, proeven en nieuwe gerechten ontwikkelen!
In feite combineer ik hiermee alle facetten die de afgelopen jaren van belang waren in mijn leven. Het schrijven en achtergronden uitdiepen vanuit mijn studie, het entertainen en overbrengen van kennis van de kookworkshops en het koken, proeven en ontwikkelen van gerechten. De droom is om ooit een eigen kookboek te schrijven.
Mijn filosofie
Eten en voeding is tegenwoordig iets van iedereen. Sinds de opmars van Jamie Oliver en de rest van de Britse tv-chefs eind jaren negentig, heeft iedereen er iets over te zeggen. We zijn ons ervan bewust dat eten iets is waar we aandacht voor moeten hebben.
Die aandacht heb ikzelf al van jongs af aan. Mijn visie is dat je je bewust bent van wat je eet, dat je probeert dingen te proeven en te onderscheiden in gerechten en je je eigen smaak leert kennen. Het liefst natuurlijk door ook zélf de keuken in te duiken.
Ik zie koken als een kunstvorm, waarbij de ingrediënten de verf vormen en het bord het canvas. Een schilder koopt het liefst duurzame, kwalitatief goede verf. Waarom zouden we dit dan niet voor ons eten doen? Dat betekent niet dat het allemaal altijd exclusief en spannend moet zijn. Kleuters vingerverven ook. Zo zie ik koken: als een grote speeltuin waarbij je jezelf vrij laat om dingen te ontdekken.
Daar hoort als vanzelfsprekend bij dat je de herkomst van je producten leert te achterhalen en leert te waarderen. Als je bewust bent van dát je eet en wát je eet, wordt het ineens ook erg zonde om eten weg te gooien. Verspilling probeer ik dan ook zoveel mogelijk te vermijden.
Het belangrijkste is bewustwording van dát je eet: je hoeft niet altijd gezond of culinair hoogdravend te eten. Ik kan net zo genieten van een diner bij een sterrenrestaurant als een burger bij de McDonald’s. Eten, proeven en koken is niet uitsluitend voorbehouden aan de snobs, de fitgirls, de vegans, de professionals.
Iedereen éét. Elke dag. Iedereen heeft wel een favoriet gerecht, lievelingsgroente, of houdt enorm van koekjes. We vieren onze successen met Champagne, onze verjaardagen met taart en kerstmis met familie en een diner. Eten is dus niet uitsluitend iets noodzakelijks om je in leven te houden, maar een onderdeel van culturele identiteit. Óók als je het liefste naar de snackbar gaat.
Eten is van ons allemaal. En je leeft om te eten.